خبرگزاری آریا - معلم سمنانی با اجرای طرح موکب‌داران کوچک، دانش‌آموزان مدرسه را به‌صورت غیر مستقیم با مفاهیم کتاب «هدیه‌های آسمان» آشنا ساخت.
به گزارش اداره اطلاع‌رسانی و روابط‌عمومی آموزش و پرورش استان سمنان، صدیقه ستوده‌منش معلم آموزشگاه مهر عظام شهرستان سمنان از تجربه خود در حوزه فعالیت‌های اسلامی با هدف تقویت هویت دینی در دانش‌آموزان نوشت و اظهار داشت: همیشه از خداوند متعال خواسته‌ام که توفیق خدمت در مسیر تعلیم و تربیت را به من عطا کند و این‌بار با الهام از درس «فرات و کارون» در کتاب هدیه‌های آسمان که به موضوع همدلی و تولی می‌پردازد، تصمیم گرفتم دانش‌آموزانم را به‌صورت عملی با این مفاهیم آشنا کنم.
ایده‌ای که به ذهنم رسید، برپایی موکب‌های دانش‌آموزی در روز شهادت حضرت زهرا(س) بود تا کودکان و نوجوانان، همدلی و ایثار را در عمل تجربه کنند.
کلاس ما متشکل از 20 دانش‌آموز اهل تسنن و شیعه بود که این تنوع فرهنگی، فرصتی مناسب برای تقویت وحدت و همدلی بین آن‌ها ایجاد می‌کرد.
دانش‌آموزان را به هفت گروه تقسیم کردم و هر گروه مسئولیت برپایی یک موکب را برعهده گرفت.
از یک هفته قبل از ایام شهادت حضرت زهرا(س)، برنامه‌ریزی و هماهنگی‌های لازم انجام شد و هر گروه با اشتیاق، وظایف خود را پذیرفت ازجمله فعالیت‌های فرهنگی شامل نقاشی، رنگ‌آمیزی و پخش بروشورهای مربوط به زندگی حضرت زهرا(س) و امام‌حسین(ع)، اجرای برنامه‌های معنوی شامل پخش نوحه، ذکر و دعا برای آشنایی بیشتر با فرهنگ عاشورا، خدمت‌رسانی در قالب جمع‌آوری نذورات، تهیه و توزیع شربت و پذیرایی از مهمانان و... .
نتایج و بازخورد این بود که برنامه با استقبال چشمگیر دانش‌آموزان و اولیا روبه‌رو شد و آن‌ها نه‌تنها با شخصیت حضرت زهرا(س) و امام‌حسین(ع) بیشتر آشنا شدند؛ بلکه روحیه همکاری، گذشت و نوع دوستی را در عمل تمرین کردند و حتی دانش‌آموزان اهل تسنن با علاقه‌مندی در این برنامه مشارکت داشتند که نشان‌دهنده تأثیر پیام‌های فرامذهبی عاشورا بود.
موکب به‌‌عنوان بستری برای تربیت همه‌جانبه نشان داد که فعالیت‌های غیر رسمی می‌تواند در رشد اخلاقی، اجتماعی و معنوی دانش‌آموزان مؤثرتر از آموزش‌های صرفاً تئوری باشد و با اجرای این طرح، دانش‌آموزان از یک‌سو در عمل یاد گرفتند که چگونه با کار گروهی، اهداف بزرگ را محقق کنند و همدلی و مشارکت بین آن‌ها تقویت شد و از سویی دیگر مدرسه توانست با ایجاد پیوند بین مفاهیم درسی و واقعیت‌های اجتماعی، نقش پررنگ‌تری در تربیت نسل آینده ایفا کند.
پیشنهاد می‌کنم چنین برنامه‌هایی در مناسبت‌های مذهبی دیگر مانند محرم و رمضان تداوم یابد و از ظرفیت خانواده‌ها برای گسترش فرهنگ موکب‌داری در مدارس استفاده شود و تجربیات مؤفق برای الگوبرداری سایر مدارس مستندسازی شود.
به این نتیجه رسیدم که برپایی موکب‌های دانش‌آموزی، تنها یک فعالیت مذهبی نبود؛ بلکه فرصتی برای ساختن جامع‌های مبتنی بر مهر، ایثار و همدلی بود و امیدوارم این حرکت کوچک، جرقه‌ای برای برنامه‌های بزرگ‌تر در آینده باشد.