خبرگزاری آریا - خبرنگار شبکه خبری العالم امروز پنجشنبه در گزارش خود درباره سالروز "نکبت" (آوارگی ملت فلسطن) گزارش داد که با وجود گذشت 77 سال از این روز، ملت فلسطین بویژه در نوار غزه در معرض کوچ اجباری و آوارگی و پاکسازی نژادی قرار دارد.
«محمد البلبیسی» خبرنگار العالم در جدیدترین گزارش خود از نوار غزه تصریح کرد: 77 سال پس از نکبت، فلسطینی‌ها هنوز آواره، بمباران و محاصره می‌شوند. نکبت دیگر فقط یک خاطره نیست که فلسطینیان هر سال آن را به یاد بیاورند بلکه یک واقعیت زنده است که آنها اکنون - با توجه به جنگ جاری رژیم اسرائیل علیه نوار غزه - در حال تجربه کردن آن هستند و هر روز آن را با گوشت و پوست خود زندگی می کنند.
یک شهروند فلسطینی در نوار غزه به خبرنگار العالم گفت: ما با توجه به سن و سال خود اولین نکبت را تجربه و زندگی نکردیم، اما شنیده های ما در مورد نکبت نشان می دهد که اکنون نیز در یک نکبت بزرگ و عظیم هستیم و هیچ‌کس نمی‌داند. ما در معرض یک ظلم بزرگ و تلخ هستیم و به همراه پسران و دخترانمان در خیابان‌ها (به علت بمباران رژیم صهیونیستی و تخریب خانه هایمان آواره شده ایم) و رنج می کشیم. دنیا فقط ما را تماشا می‌کند و هیچ‌کس برای ما دلسوزی نمی‌کند. ما فاقد غذا، آب و سرپناه هستیم و از منطقه‌ای به منطقه دیگر آواره می‌شویم.
یک شهروند دیگر به خبرنگار العالم گفت: ما هرگز چنین فاجعه‌ای را ندیده‌ایم. با گرسنگی و کشتار روبرو هستیم و هیچ انسان یا کشور عربی و مسلمانی وضعیت ما را حس نمی کند. ما مردمی مصیبت‌زده هستیم که قادر به تهیه غذا یا سیر کردن فرزندانمان نیستیم.
خبرنگار العالم با اشاره به اینکه فلسطینیان پس از آواره شدن در روز نکبت کلیدهای خانه های خود را به امید بازگشت نزد خود نگه داشتند و این وضعیت با توجه به کوچاندن فلسطینی ها در نوار غزه نیز تکرار شده است، گفت: آنچه فلسطینی‌ها در جریان نکبت تجربه کردند، کافی نبود. پس از آواره شدن و کوچ اجباری آنها از محل سکونت خود درجریان جنگ جاری علیه نوار غزه، کلیدهای دیگری به کلیدهای قبلی که امید بازگشت به خانه و کاشانه را در دل آنها زنده نگه داشته است، اضافه شد.
یک بانوی فلسطینی به خبرنگار العالم گفت: این کلیدهای پدربزرگ‌ها و مادربزرگ ها و پدران ما است که از آنها به ما رسیده است. ما پس از مرگمان کلیدهایمان را به فرزندانمان خواهیم سپرد. این فاجعه‌ای که بر ما نازل شده، در تاریخ نظیر ندارد. جز امید به خدا چه کاری از دست ما برمی‌آید؟